Srpski knez Miloš Obrenović /1780-1860/, vođa Drugog srpskog ustanka, knez Srbije od 1815. do 1839. i od 1858. do smrti, koji je postavio temelj nezavisnosti Srbije, umro je na današnji dan 1860. godine.
Borio se u Prvom srpskom ustanku, ali se 1813. godine predao Turcima poslije propasti ustanka i pomogao im da umire Hadži Prodanovu bunu 1814, da bi 1815. u Takovu digao ustanak u kojem je potukao Turke.
Sporazumom sa Marašli Ali-pašom, Miloš Obrenović je dobio za Srbiju ograničenu autonomiju. Potom je, vješto koristeći nesporazume Rusije i Osmanskog carstva, izdejstvovao sultanovo i međunarodno priznanje, što je krunisano Hatišerifom iz 1830, kojim je Srbiji priznata unutrašnja samouprava, a Milošu nasljednost kneževskog dostojanstva.
Miloš je, nakon sloma ustanka 1813. godine, bio jedan od malobrojnih vojvoda koji su ostali u zemlji, čime je zadobio povjerenje značajnog dijela naroda u to teško doba.
Nakon kraćeg vremena i pojačanog terora Osmanlija, Miloš Obrenović stao je na čelo kao izabrani vođa Drugog srpskog ustanka, koji je podigao u Takovu 1815. godine.
Učestvovao je u najvažnijim bitkama i lično vodio pregovore sa Turcima. Sklopio je usmeni dogovor sa Marašli Ali-pašom o mješovitoj srpsko-turskoj upravi.
Za vrijeme Miloševe prve vladavine, upornom diplomatijom, Srbija je postala autonomna kneževina u okviru Osmanskog carstva i ukinut je feudalizam, nakon čega je nastao novi društveni sloj – slobodno seljaštvo.
Knez Miloš je vladao autokratski, stalno odbijajući da ograniči i dijeli vlast, zbog čega je protiv njegove vlasti bilo podizano nekoliko buna. Najznačajnija je Miletina buna, koja je za posljedicu imala donošenje kratkotrajnog liberalnog Sretenjskog ustava, koji je postavio temelje pravnog poretka u zemlji.
Tokom svoje prve vladavine, knez Miloš je bio najbogatiji čovjek u Srbiji i jedan od imućnijih na Balkanu. Iako je bio nepismen, tokom njegove prve vladavine osnovane su 82 škole, dvije polugimnazije, jedna gimnazija i Liceum Knjažestva serbskog /Licej/, koji predstavlja temelj visokog obrazovanja.
Miloš je 19 godina proveo u izgnanstvu, od 1839. do 1859. godine, prvo u Beču, a potom na svojim imanjima u Vlaškoj, odakle je davao političku podršku svojim pristalicama u Srbiji. Vraćen je na vlast poslije Svetoandrejske skupštine 1858. godine.
Tokom kratkotrajne druge vladavine naložio je da se progone politički protivnici koje je smatrao odgovornim za njegovo višegodišnje izgnanstvo, ali je i usvojen Zakon o skupštini, čime je u Srbiji utemeljen parlamentarni sistem.
Knez Miloš Obremović bio je jedna od najznačajnijih ličnosti u istoriji Srba, ali i kontroverzan i nemilosrdan.
Kada se vožd Karađorđe u ljeto 1817. godine tajno vratio u Srbiju, prvo se sastao sa Vujicom Vulićevićem, koji je o svemu obavještavao kneza Miloša Obrenovića. U dogovoru sa Vujicom, Karađorđe se prebacio sa svojim pisarom Naumom skelom iz Palanke u Ram, a potom u Radovanjski lug, kod Velike Plane, na imanje Dragića Vujkića.
Ali, Vujicu je knez Miloš izabrao da organizuje Karađorđevo ubistvo, koje je morao da izvrši. Pred samu zoru, u osvit 13. jula po starom, a 26. jula po novom kalendaru 1817. godine, Nikola Novaković je ubio Karađorđa.
Knez Miloš je preminuo 14. septembra po starom, odnosno 26. septembra 1860. po novom kalendaru, u 80. godini, u Dvoru u Topčiderskom parku.
Sahranjen je u kripti Saborne crkve Svetog Arhangela Mihaila u Beogradu.
