FELJTON – SAVEZNICI NEMAČKOJ SMANJUJU RATNU ŠTETU: Posle Velikog rata, počelo je rušenje plodova pobede dva kralja, Petra i Aleksandra

NA PRESTOLONASLjEDNIKA Aleksandra Karađorđevića čelnici Srpske stranke i uredništvo Velike Srbije su gledali kao na čovjeka koji će „braniti i očuvati malu Srbiju, stvoriti je velikom i u ovoj sjediniti sve južne Slovene pod jednom krunom, jednim srpskim nazivom, jednom jednostavnom upravom, jednim ustavom, jednim zakonom, jednim sudom, jednim izvršenjem zakona“.(„Kralj Aleksandar II Karađorđević IV“, Velika Srbija, br. 11, 4. septembar 1921.)

„Velikosrbi“ svoje nezadovoljstvo geopolitičkim krojem „Nove Evrope“ komentarisali su slijedećim riječima: „Italija je došla umesto Austrije, te je Jadransko more talijansko jezero; Bugarska nekažnjena čeka da se oporavi i da ponovo napadne Srbiju; Austrija iako pobeđena stvara nam prepreke; Mađarska otvoreno izjavljuje da će rat sa nama Srbima na život i smrt nastati u kratkom roku; Rumunija dobiva najplodniju polovinu Banata sa Temišvarom, dovela je u opasnost granice krajinskog i požarevačkog okruga, kao i moravsku dolinu; Albanija je svakodnevno sa nama u ratu plaćena neprijateljskim zlatom; Grci su izdajnici – kad i oni pokušavaju da unište 450.000 Srba od Strume do Olimpisa i Ohridskog jezera. Veliko delo srpskog sjedinjenja je u opasnosti, a to je rušenje plodova pobede dva kralja: Petra i Aleksandra“.

U ČLANKU Velike Srbije „Srbija i Saveznici“, objavljenom u broju 18. od 10. novembra 1921, iznesene su kritike na račun srpskih ratnih saveznika zbog njihovog početnog ratnog podržavanja srpstva, obnove proširene Srbije, pa do odstupanja od tog nacionalnog i državnog koncepta 1917, i otvorenog propagiranja južnoslavenskog bratstva Srba iz Srbije i srpskih zemalja sa poraženim austrijskim podanicima Hrvatima, muslimanima i Slovencima. O promjenjivosti i vjerolomnosti savezničke politike Velika Srbija piše:

„Na Konferenciji mira u Parizu mi smo Srbi jasno videli da tu nemamo više starih prijatelja…Ali kada ’propade kumče, nesta kumstva’, mi smo jasno vidjeli da je počeo da duva drugi vetar, čije duvanje i danas osećamo na obalama Save i Dunava.Njima nije ništa smetalo da 1915. sklope tajni ugovor u Londonu izdajući sve Srbe, Hrvate i Slovence u Istri i Dalmaciji – Italiji…Ovo nas još više utvrđuje, kada danas posle tri godine vidimo na primeni, sve međunarodne ugovore koje smo primili od naših dragih Saveznika. Primili, jer je odupiranje bilo uzalud“.

Kako Srbija i Srbi stoje u 1921. godini, tri godine poslije potpisivanja prvog međunarodnog ugovora, pitali su se u Srpskoj stranci i Velikoj Srbiji. Prije toga su istakli bitnu stvar: „Na svima ugovorima pet Velikih sila pojavljuju se kao saveznici Sjedinjene Severo-Američke Države, Britansko Carstvo, Francuska, Italija i Japan. Naša Srbija čak ni po imenu ne postoji. Ona se zove drugim imenom, te je strpana u grupu sa Sijamom iz Azije, Arabijom, afričkim protektoratom, australijskom podvlašćenošću Engleskoj kruni i tako dalje… Mi dakle nismo saveznici već udruženi. Ali kako je američki Senat odbacio i odgovor naroda i Versajski ugovor sa ostalima, kako se Japan slabo meša u stvari Evrope, jer je njegov životni interes na Tihome okeanu, to proizlazi da u stvari tri Sile rešavaju sudbinu sveta, pa i nas malih Srba – Engleska, Francuska i Italija. Rusija po nesreći predstavlja pakao. O njoj na konferenciji teško da je bilo reči“.

NA PONOVLjENO pitanje: „Kako dakle mi Srbi stojimo, posle tri godine, s pogledom na međunarodne ugovore? Dobro ili zlo!“, slijedi odgovor: „Ugovorom mira u Versaju od 28. juna 1919. sa Nemačkom, nama je Srbima priznato pravo na naknadu štete, u istome odeljku. Ovo je u osnovi pravedno. Nemac koji je kao razbojnik napao na mir Evrope mora biti kažnjen. Versajski ugovor je to i uradio. Ali odštetu koju Nemačka mora da plati Srbiji…, tu odštetu naši saveznici tako smanjiše, da je čak u pitanju: koliko ćemo primiti? Ne pomogoše ni dva sporazuma sa njima… Što se odmah zna to je da Srbija od 20 milijardi zlatnih maraka ne dobija ništa, jer se time prvo isplaćuju troškovi okupacione vojske Saveznika na Rajni. Ostaje da se umesto novca prime stvari u naturi.

Kako se javlja, Nemačka nije u stanju da plati oko 135 milijarde po prvom i 85 milijarde po drugom računu saveznika. Ovi kao naši prijatelji i ne misle da nam od njihovih 45%, ili koji drugi postotak, ustupe ma i najmanji deo. Međutim, kada se kese saveznika tiče tu stvar drukčije stoji. U članu 232 Versajskog ugovora jasno je predviđena dužnost za Nemačku da maloj Belgiji isplati sve sume koje je ova pozajmila od saveznika (Saveznih vlada) do 11. novembra 1918. sa 5% interesa na rečene sume. U dodatku IV.  Nemačka je morala dati Belgiji 137.400 krava muzara, kobila, ovaca, junaca, pastuva itd; u odeljku V.54 naređeno je da Nemačka mora dati Italiji od 1. jula 1924. godine 34 i po miliona tona uglja…A o Srbiji se ništa ne spominje: ona koja je nosila sa većom slavom, čašću i pobedom rat na njenim džinovskim leđima, nije dostojna da joj se dade isto onoliko kao i velikim Saveznicima. Ovi su prema njoj bili maćeha a ne majka, te su se strpali u jedan red sa sultanom iz Afričke Istočne Manade!!!“.

Članak se završava sarkastičnom opaskom da su „naši dragi i veliki saveznici u Parizu i Londonu, posle svih konferencija mira i sviju potpisa tih međunarodnih ugovora, počeli zaboravljati lavovsku uslugu male Srbije jer je ova osvetlala obraz i sebi i saveznicima, kada joj je Bog dao veličanstvenu pobedu“.

NEPRIZNAVANjE SRPSKIH ŽRTAVA

I PORED beskrajne srpske žrtve tzv. saveznici (najviše Engezi) a naravno i zemlje pravi izazivači –agresori (posebno Njemačka), u vreme obilježavanja jubileja otpočinjanja Velikog rata 2014, horski su optuživali Srbe i Srbiju kao glavne krivce za izazivanje rata. Takve krivice dosjetili su se i besprizorni Hrvati koji su, kako smo vidjeli, najviše uživali plodove srbske pobjede, u sadašnjem trenutku novog jubileja 2024. (a u vreme proboja Solunskog fronta) oživljavaju brojnim napisima takve monstruozne falsifikate.

  KRAJ