IZVOR: katera.news
Foto: glassrpske.com
30.08. 1995. godine u 2.12 časova počelo je NATO bombardovanje Republike Srpske, a prve žrtve bombardovanja bili su brat i sestra Galinac. NATO piloti naciljali su ih kod srušenog mosta u Semizovcu, kod Sarajeva.
U masovnom avio i raketnom udaru koji su trajali do 14. septembra živote je uzgubilo više od stotinu nedužnih civila.
U NATO bombardovanju Republike Srpske, kodnog naziva „Namjerna sila“, avijacija NATO-a bombardovala je položaje Vojske Republike Srpske u tzv. zonama bezbednosti UN-a (Sarajevo i Goražde), ali i druge položaje Vojske Republike Srpske i relejne uređaje.
Na položaje Vojske Republike Srpske NATO avijacija bacila je ukupno 1.026 bombi, od čega 708 vođenih, a ukupna težina bačenog eksploziva iznosila je oko 10.000 tona.
Prilikom vazdušnih napada na Republiku Srpsku, NATO je koristio municiju punjenu osiromašenim uranijumom.
Povod za NATO agresiju bila je eksplozija na sarajevskoj pijaci Markale, 28. avgusta 1995. godine, za koju su optuženi Srbi. Za ovaj napad optužena je Vojska Republike Srpske, ali do danas nije utvrđena krivica srpske strane.
Sve to nije ništa značile za NATO savez, već su se otvoreno svrstali na stranu Bošnjaka i počeli agresiju na položaje Vojske Republike Srpske.
Prvog dana bombardovanja Pala, u okršaju srpske artiljerije i aviona NATO saveza, koji su mještani ratne prestonice posmatrali sa ulica, oko 17.00 časova raketom „zemlja-zemlja“ oboren je francuski avion „Miraž 2000“, koji je pao 20-ak kilometara jugoistočno od Pala, a dvojica pilota spasila su se katapultiranjem.
Tokom ove akcije, NATO je bombardovao i Hadžiće, Vogošću, Ilijaš, Jahorinu, Pale i Bratunac, mjesta koja su bila pod kontrolom Vojske Republike Srpske u okolini Sarajeva.
Nakon potpisivanja Dejtonskog sporazuma, Hadžići, Vogošća i Ilijaš pripali su FBiH što je, natjeralo Srbe da ostave svoja ognjišta u ove tri opštine.
Za novo prebivalište, Srbi iz Hadžića, njih oko 5.000, izabrali su Bratunac u kojem jedan broj njih i dalje živi. Sva dosadašnja istraživanja potvrdila su da je stopa smrtnosti Hadžićana bila četiri puta veća od smrtnosti njihovih novih komšija, a najčešće su umirali od karcinoma pluća, debelog crijeva i kostiju.
Istovremeno sa „Namjernom silom“ pokrenuta je i NATO akcija „Mrtvo oko“ čiji je cilj bio onesposobljavanje protivvazdušnog sistema odbrane Vojske Republike Srpske.
Tom prilikom bombardovan je radar na Jahorini, a u napadu NATO avijacije na telekomunikacioni toranj na Zlovrhu na današnji dan 1995. godine stradalo je deset nedužnih pripadnika Vojske Republike Srpske koji su bili zaduženi za obezbjeđenje tornja.
Bombardovanje Republike Srpske okončano je 14. septembra 1995. godine kada je postignut dogovor da Vojska Republike Srpske povuče teško oružje iz takozvane „Zone bezbjednosti“ što je i učinjeno 17. septembra.
Na bratunačkom groblju, samo četiri godine nakon bombardovanja, sahranjeno je oko 400 umrlih, od kojih je većina bolovala od neke vrste karcinoma. I mnogi strani vojnici, koji su boravili na ovim područjima u toku i nakon bombardovanja, danas imaju slične zdravstvene probleme.
Posljedice korišćenja radioaktivne municije sa osiromašenim uranijumom osjetiće i generacije budućih stanovnika Republike Srpske, koja je među vodećim zemljama po broju malignih oboljenja u regionu.
